فهیم: اغلب فیلم های سینمایی ما گویی با پدرها پدرکشتگی دارند!/ پدر ستیزی در سینمای دهه گذشته ما سابقه ای پررنگ دارد
تاریخ انتشار: ۱۰ بهمن ۱۴۰۱ | کد خبر: ۳۶۹۷۳۷۴۵
به گزارش قدس آنلاین، خبرنگار فرهنگی روزنامه «کیهان» افزود: یکی از شاخص های اغلب فیلم های اجتماعی در سینمای سال های اخیر ایران، کژتابی در ترسیم خانواده و کمبود خانواده الگو و تراز است. به ندرت فیلمی را می بینیم که در آن ها خانواده کامل، مقتدر و مستحکم با روابط عاطفی و گرم بین پدر و مادر و فرزندانشان حضور داشته باشد.
بیشتر بخوانید:
اخباری که در وبسایت منتشر نمیشوند!
وی ادامه داد: یکی از الگوهای قصه پردازی در فیلم های یک دهه اخیر سینمای ایران، نمایش چهره ای هیولایی از پدرهاست. در خیلی از فیلم های به ظاهر اجتماعی و روشنفکرانه سینمای ما در ۱۰- ۱۵ سال اخیر، پدرها به عنوان ضدقهرمان و قطب منفی داستان به تصویر کشیده شده اند. در این فیلم ها به نوعی، پدر نماد قدرت و حکومت هم ترسیم شده است و برخی فیلمسازان با این ترفند، به طور غرمستقیم به قدرت سیاسی حمله کرده اند. هر چند که به هر حال، این شکل از تصویرسازی از پدر به عنوان ستون اصلی خانواده، دراصل نوعی هجمه به اصل نهاد خانواده محسوب می شود.
فهیم با بیان اینکه نمونه اخیر چنین فیلم هایی «لامینور» کار جدید داریوش مهرجویی است که در سال ۱۴۰۱ به نمایش عمومی در آمد اظهار داشت: این فیلم داستان دختر جوانی است که عاشق موسیقی است، اما پدرش به خاطر تعلقات مذهبیاش با موسیقی میانه خوبی ندارد و با علاقه این دختر، مقابله می کند! بازنمایی چهره ای هیولایی از پدرهای سنتی و مذهبی در خیلی فیلم های دیگر در سینمای ایران دیده شده است. فلم «مالاریا» ساخته پرویز شهبازی، «مرهم» ساخته علیرضا داود نژاد و ... درباره پدرهایی هستند که با بدرفتاری موجب فرار دخترشان از منزل می شوند، فیلمهای «ملی و راه های نرفته اش» و «خانه دختر» نیز خشونت پدر علیه دختر را نمایش می دهند.
عضو انجمن منتقدان و نویسندگان سینمای ایران خاطرنشان کرد: پدر ستیزی در سینمای دهه گذشته ما سابقه ای پررنگ دارد. یک نمونه از این رویکرد در فیلم «ماجان» ساخته رحمان سیفی آزاد دیده شد. بیرحمی پدر علیه فرزند معلول آن هم در شرایطی که همه بار مراقبت از بچه بر دوش مادر است و مادر هم این مسئولیت را با کمال میل پذیرفته معنی ندارد. سکانس اختتامیه و تلاش پدر برای انداختن بچهاش به دریا، یک ترفند سوخته برای ایجاد حس ترحم به نفع بچه معلول است. این همه اغراق در نمایش تصویر منفی از یک پدر، ناشی از ضعف اساسی فیلم یعنی عدم ایده زاینده و پویا و مرگ درام است.
وی در پایان این گفتگو افزود: از دیگر آثار جدید سینمای ایران که دچار این بلیه هستند می توان از فیلم «بی صدا حلزون» یاد کرد که اتفاقا در آنجا نیز شاهد تعامل خاص یک پدر با فرزند معلولش هستیم. «بی صدا حلزون» که در سال ۱۴۰۱ اکران شد، درباره یک کودک ناشنواست که مادرش قصد دارد تا با پیوند حلزون، او را به نعمت شنیدن برساند. اما پدرش نه تنها مخالف است بلکه با روشهای خشونتآمیز مانع این عمل میشود؛ چون تصور میکند در صورت شنوا شدن فرزندش، دیگر نمیتواند مانند زمانی که این کودک ناشنواست با او دوست و صمیمی باشد.
منبع: سینماپرس
منبع: قدس آنلاین
کلیدواژه: سینمای ایران میلاد حضرت علی ع سینمای ایران
درخواست حذف خبر:
«خبربان» یک خبرخوان هوشمند و خودکار است و این خبر را بهطور اتوماتیک از وبسایت www.qudsonline.ir دریافت کردهاست، لذا منبع این خبر، وبسایت «قدس آنلاین» بوده و سایت «خبربان» مسئولیتی در قبال محتوای آن ندارد. چنانچه درخواست حذف این خبر را دارید، کد ۳۶۹۷۳۷۴۵ را به همراه موضوع به شماره ۱۰۰۰۱۵۷۰ پیامک فرمایید. لطفاً در صورتیکه در مورد این خبر، نظر یا سئوالی دارید، با منبع خبر (اینجا) ارتباط برقرار نمایید.
با استناد به ماده ۷۴ قانون تجارت الکترونیک مصوب ۱۳۸۲/۱۰/۱۷ مجلس شورای اسلامی و با عنایت به اینکه سایت «خبربان» مصداق بستر مبادلات الکترونیکی متنی، صوتی و تصویر است، مسئولیت نقض حقوق تصریح شده مولفان در قانون فوق از قبیل تکثیر، اجرا و توزیع و یا هر گونه محتوی خلاف قوانین کشور ایران بر عهده منبع خبر و کاربران است.
خبر بعدی:
خانۀ سپنتا را به موزۀ سینمای اصفهان تبدیل کنید
ایسنا/اصفهان یک پژوهشگر حوزه سینما با بیان اینکه ضرورت معرفی افرادی مانند عبدالحسین سپنتا همچون ضرورت یادگیری و یادآوری تاریخ است، گفت: بهترین کاری که میتوان دربارۀ خالق اولین فیلم ناطق ایران انجام داد این است که خانۀ سپنتا را به موزه سینمای اصفهان تبدیل کنند.
هشتم فروردینماه، سالروز درگذشت عبدالحسین سپنتا است؛ سپنتایی که سازندۀ فیلم «دختر لر» است و بهعنوان «اولین فیلم ناطق ایرانی» در تاریخ سینمای ایران ثبت شد. امروز اما ۵۴ سال از درگذشت این هنرمند میگذرد و خانهاش در خیابان چهارباغ و آرامگاهش در تخت فولاد، تنها مکانهایی هستند که میتوان با گوشۀ چشم عنایتی به آنها از عبدالحسین سپنتا یاد کرد.
مصطفی حیدری، پژوهشگر حوزه سینما در گفتوگو با ایسنا و با اشاره به اینکه علت اهمیت عبدالحسین سپنتا به تاریخ سینمای ایران مرتبط میشود، اظهار کرد: سپنتا اولین سازنده فیلم ناطق ایرانی است و البته همگی آثار او مانند «فردوسی»، «شیرین و فرهاد»، «لیلی و مجنون»، به فرهنگ و تاریخ ایران گره میخورد. طبیعتاً چون او جزو کسانی است که بهواسطۀ تجربیاتش در استودیوهای هندوستان، تلاش ویژهای برای صنعتی کردن سینما در ایران داشت.
او درباره فعالیت سپنتا در حوزه مطبوعات و انتشار روزنامه سپنتا به مدت ۱۰ سال چنین توضیح داد: در حقیقت، عبدالحسین سپنتا در هر رشتهای که قرار گرفت عملکرد خوبی داشت؛ برای مثال پس از حضور در اصفهان و فعالیت در زمینه مطبوعات، دغدغه اصفهان به ویژه قشر کارگر را داشت، یعنی انسانی است که در هر موقعیتی که قرار گرفت ایران، اصفهان و آدمها برای او موضوعیت داشتند.
این پژوهشگر حوزه سینما ادامه داد: به این معنا نبوده است که بگوییم به هر دلیلی که قادر به فیلمسازی نبوده، در دسته یا شاخه دیگری فعالیت نداشته است. اساساً بزرگترین ویژگی سپنتا این است که انسان، شهر، ایران و وطن برای او در هر زمانی مسئله بوده است.
حیدری با اشاره به سرنوشت فیلمهای سپنتا نیز گفت: متأسفانه به غیر از فیلم «دختر لُر» سایر فیلمهای او در دسترس نیست و ما تنها به بخشهای کوتاهی از تعداد اندکی از آنها دسترسی داریم. این نکته نیز لازم به اشاره است که آنهایی که با خانواده او در ارتباط بودهاند بر این باور هستند که علاقه به حوزه فرهنگ و هنر در این خانواده ریشهدار بوده است.
او اضافه کرد: نه تنها فیلمهای سپنتا بلکه بسیاری فیلمهای دیگر از آن دوران نیز به خوبی در آرشیوها نگهداری نشدهاند و متأسفانه به آنها دسترسی نداریم. فقط میتوانیم از شنیدهها حکایت کنیم که سپنتا به شدت، دغدغه تاریخ، فرهنگ و تمدن ایران اسلامی را داشته و از مصاحبهها و اتمسفر فیلمهای او میتوان متوجه شد که چه انسان بزرگی بود و عنوان «پدر سینمای ایران» واقعا برازنده او است.
حیدری اضافه کرد: کار مهمتری که میتوان انجام داد، پرداختن به خانۀ به جا مانده از او است که متأسفانه بازسازی نشد. بهترین کاری که میتوان انجام داد این است که خانۀ سپنتا را به موزه سینمای اصفهان تبدیل کنند.
او خاطرنشان کرد: وقتی از عبدالحسین سپنتا یاد میشود بهواسطۀ فیلمهایش دربارۀ فردوسی و منظومه نظامی نیز صحبت میشود که ریشه در هویت ایران و ایرانی دارد.
انتهای پیام